Naruszenie nietykalności cielesnej, jak udowodnić winę, gdy nie ma świadków?

Naruszenie nietykalności cielesnej

Opisuje Pan sytuację, która może wyczerpywać znamiona przestępstwa naruszenia nietykalności cielesnej. Zgodnie z art. 217 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2022 r., poz. 1138) „kto uderza człowieka lub w inny sposób narusza jego nietykalność cielesną podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku”.

Przedmiotem ochrony tego przepisu jest swoboda dysponowania ciałem i zagwarantowania człowiekowi wolności od fizycznych oddziaływań na jego ciało oraz wolność od niepożądanych doznań. Jak wskazuje M. Mozgawa w M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, 2023, art. 217: „Naruszeniem nietykalności cielesnej zdaje się każde bezprawne dotknięcie innej osoby czy inny krzywdzący kontakt. Wchodzą tu w grę wszelkie kontakty fizyczne, które są obraźliwe, kłopotliwe czy po prostu niepożądane”. Za komentatorem warto odwołać się również do wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt. II AKa 137/12 zgodnie z którym „naruszeniem nietykalności cielesnej są wszystkie czynności oddziałujące na ciało innej osoby, które nie są przez nią akceptowane. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z powstaniem obrażeń, jednakże musi mieć ono wymiar fizyczny”.

Przestępstwo to jest przestępstwem powszechnym, tzn. że popełnić je może każdy, oraz przestępstwem umyślnym, a także przestępstwem skutkowym (np. w Pana przypadku oplucie). Zachowanie sprawcy polega na naruszeniu nietykalności cielesnej człowieka przez jego uderzenie lub dokonanie innej czynności. Przyjąć można, że typowym sposobem działania sprawcy jest uderzenie. Polega ono na zadaniu ciosu ręką bądź inną częścią ciała (nogą, głową) lub też przy użyciu jakiegoś przedmiotu, a jego następstwa nie mogą wykraczać poza zakreśloną przez ustawodawcę granicę w postaci naruszenia nietykalności cielesnej.

Ściganie z oskarżenia prywatnego

Ściganie takiego przestępstwa odbywa się z oskarżenia prywatnego, co oznacza, że w tym postępowaniu to Pan pełni rolę prokuratora, tj. oskarżyciela. W sprawach ściganych z oskarżenia prywatnego prokurator wszczyna postępowanie albo wstępuje do postępowania już wszczętego, jeżeli wymaga tego interes społeczny. 

W sprawie będzie Pan oskarżycielem prywatnym, a jednocześnie poszkodowanym. Na Panu będzie spoczywał obowiązek udowodnienia, że doszło do popełnienia czynu zabronionego. Proszę pamiętać, że oskarżony korzysta z domniemania niewinności, a zatem trzeba mu winę udowodnić. Warto jest pomyśleć nad świadkami sprawy, np. mogą to być osoby, które widziały Pana po zdarzeniu np. widziały oplucie, widziały Pana wzburzenie, widziały, że oskarżony odchodzi od Pana i jest wzburzony, osoby, które mają wiedzę, że oskarżony mógł zachować się wobec Pana w ten sposób z uwagi na jakiś wcześniejszy konflikt, zdarzenie. Warto rozważyć, czy w miejscu zdarzenia nie ma monitoringu. Byłoby to też dobrym materiałem dowodowym.

Niestety w sprawie karnej potrzebne są dowody. Zatem słowo przeciwko słowu może być niewystarczającym dla udowodnienia winy oskarżonego.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553
2. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 sierpnia 2012 r. sygn. akt. II AKa 137/12

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.