Konsekwencje nietrzeźwości żołnierza na służbie

Stan nietrzeźwości w czasie służby – karalność

Zgodnie z treścią art. 357 Kodeksu karnego (K.k.): „§ 1. Żołnierz, który, po wyznaczeniu do służby lub będąc w służbie, wprawia się w stan nietrzeźwości lub odurzenia innym środkiem, podlega karze ograniczenia wolności, aresztu wojskowego albo pozbawienia wolności do lat 2. § 2. Ściganie następuje na wniosek dowódcy jednostki.”.

Czynność sprawcza polega na wprawieniu się w stan nietrzeźwości lub odurzenia. Wprawienie się w stan nietrzeźwości lub odurzenia innym środkiem oznacza, że sprawca sam doprowadza się do takiego stanu, wprowadzając do swojego organizmu alkohol lub inny środek odurzający, albo zezwala na to, ażeby dokonała tego inna osoba (zob. J. Majewski, w: Zoll (red.), Kodeks karny, t. 3, 2008, s. 1093).

Nie można uznać za wprawienie się w stan nietrzeźwości lub odurzenia sytuacji, gdy alkohol lub środek odurzający dostał się do organizmu w drodze przymusu lub podstępu. Dla odpowiedzialności za przestępstwo z art. 357 K.k. nie ma znaczenia sposób, w jaki sprawca wprawił się w stan nietrzeźwości lub odurzenia, ani okoliczność, że stan nietrzeźwości nie jest widoczny dla osób postronnych (zob. S.M. Przyjemski, Prawo karne wojskowe, s. 113).

Warunkowe umorzenie postępowania karnego

Jeżeli nie był Pan wcześniej karany i nie naruszał Pan porządku prawnego, a także podjął Pan leczenie odwykowe, a więc żałuje Pan swojego czynu, może Pan spróbować złożyć wniosek o warunkowe umorzenie postępowania. Warunkowe umorzenie postępowania karnego możliwe jest w szczególności, gdy podejrzany przyznał się do zarzucanego mu czynu, a wobec zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczności popełnienia zarzucanego mu przestępstwa nie budzą wątpliwości.

Wobec powyższego, jeżeli Pana wina i społeczna szkodliwość zarzucanego czynu nie są znaczne, a także okazał Pan skruchę i żal, nie był Pan przy tym wcześniej karany i cieszy się Pan bardzo dobrą opinią zarówno w miejscu zamieszkania, jak i w pracy – to może Pan spróbować złożyć powyższy wniosek. Sąd bowiem patrzy też na to, czy postawa podejrzanego i dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie Pan przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Zgodnie bowiem z treścią art. 66 § 1 K.k.: „Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.”.

Odstąpienia od skazania i ukarania sprawcy – przesłanki

Zatem warunkowe umorzenie postępowania jest środkiem polegającym na rezygnacji z prowadzenia postępowania karnego, tj. odstąpienia od skazania i ukarania sprawcy uznanego za winnego przestępstwa, jest więc środkiem reakcji karnoprawnej na przestępstwo (Cieślak, Polskie prawo, s. 485). Odstąpienie od skazania i ukarania następuje równocześnie z nałożeniem na sprawcę przestępstwa określonych obowiązków próby (art. 67 K.k.).

Zgodnie natomiast z treścią art. 67 § 3 K.k.: „Umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę; sąd może nałożyć na sprawcę obowiązki wymienione w art. 72 § 1 pkt 1-3, 5-6b, 7a lub 7b, a ponadto orzec świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 lub zakaz prowadzenia pojazdów, wymieniony w art. 39 pkt 3, do lat 2. Przepisy art. 72 § 1a i 1b stosuje się odpowiednio.

Z uwagi na powyższe proszę spróbować złożyć niniejszy wniosek, opisać powyższe okoliczności i wskazać, iż w niniejszej sprawie są spełnione. Proszę także zaproponować zapłatę świadczenia pieniężnego na rzecz jakiejś organizacji społecznej jako środek karny.[PRZYCIS_3]

Źródła:

1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.