Kara grzywny zamiast zatrzymania prawa jazdy

Prowadzenie pojazdu po spożyciu alkoholu

Podstawę prawną niniejszej opinii stanowią przepisy Kodeksu wykroczeń zwanego dalej K.w.

Z treści Pana pytania wynika, że został Pan zatrzymany do rutynowej kontroli. W trakcie kontroli badanie alkomatem wykazało 0,21 promila, drugie badanie wykazało 0,20 promila. Dotychczas nie był Pan karany. Na co dzień korzysta Pan z prawa jazdy, bowiem jest Pan kierowcą.

Dla potrzeb niniejszej opinii przyjmuję, że wynik, który podawał alkomat był już przeliczony na promile, albowiem wówczas znacznie łatwiej będzie Panu utrzymać prawo jazdy.

Powyższe skutkuje zakwalifikowaniem Pana czynu z art. 87 § 1 K.w., a nie art. 178a § 1 K.k. Pozwolę sobie wskazać, iż ze stanem po spożyciu alkoholu mamy do czynienia w sytuacji, jeżeli poziom alkoholu we krwi wynosi od 0,2 do 0,5 promila bądź od 0,1 do 0,25 mg w 1 dm³ wydychanego powietrza.

Istotnym z punktu widzenia Pana interesu jest przepis art. 87 K.w.:

„Art. 87. § 1. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym,

podlega karze aresztu albo grzywny nie niższej niż 50 złotych.

§ 2. Kto, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, prowadzi na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu inny pojazd niż określony w § 1, podlega karze aresztu do 14 dni albo karze grzywny.

§ 3. W razie popełnienia wykroczenia określonego w § 1 lub 2 orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów.”

Orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdu

Wyraźnie podkreślić należy treść art. 87 § 3 K.w., który w swej treści nakłada na sąd obowiązek orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów w przypadku dopuszczenia się wykroczenia, o którym mowa w art. 87 § 1 K.w. Sąd nie ma zatem uprawnienia w orzeczeniu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych/pojazdu mechanicznego, ale ma obowiązek orzec taki środek karny. Ustawodawca bowiem stanowi, iż „…orzeka się zakaz prowadzenia pojazdów”. Teoretycznie zatem nie ma możliwości uniknięcia zakazu, o którym mowa powyżej.

Dla potrzeb niniejszej opinii przyjmuję, że nigdy nie był Pan karany za jakiekolwiek przestępstwo. Mając na uwadze powyższe wskazać należy na treść art. 39 § 1 K.w., zgodnie z którym ustawodawca pozwala odstąpić od wymierzenia środka karnego w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie. W tego rodzaju sprawach sąd będzie brał pod uwagę charakter i okoliczności czynu, tj. ilość alkoholu w wydychanym powietrzu, okoliczności, w których doszło do naruszenia art. 87 § 1 K.w., stan świadomości, a także właściwości i warunki osobiste sprawy, tj. prognoza kryminologiczna, dotychczasowa Pana karalność, zachowanie w czasie, jak i po popełnieniu wykroczenia, współpraca z organami ścigania.

Czy sąd może odstąpić od wymierzenia kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych mimo stwierdzenia popełnienia wykroczenia?

Zgodnie bowiem z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1992 r., sygn. akt II KRN 121/92, „Odstąpienie od wymierzenia kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, mimo stwierdzenia popełnienia wykroczenia z art. 87 § 1 kw, jest możliwe jedynie w wypadkach stwierdzenia przez organ orzekający, zasługujących na szczególne uwzględnienie, okoliczności czynu lub właściwości sprawcy, tj. w oparciu o podstawę prawną sformułowaną w art. 39 kw. Ta podstawa prawna musi być jednak wówczas w części dyspozytywnej orzeczenia expressis verbis powołana”.

Tylko i wyłącznie skorzystanie przez sąd z art. 39 § 1 K.w. daje Panu możliwość uniknięcia zakazu prowadzenia pojazdów. Jak wskazano powyżej zakaz ten jest obligatoryjny, a jedynie w sytuacji opisanej w art. 39 § 1 K.w. może nie zostać zastosowany. Powyższe rodzi po Pana stronie prawo wystąpienia do sądu z pismem, w którym wnosiłby Pan o odstąpienie od orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ogólności.

Osobiście nie skarżyłbym jednak postanowienia o zatrzymaniu prawa jazdy, albowiem spowoduje Pan, że sprawa trafi do sądu II instancji na co najmniej 3-4 miesiące i tym samym przedłuży Pan rozpoznanie Pana wniosku opartego na art. 39 § 1 K.w. o ww. czas, zamiast dążyć do skrócenia postępowania.

Reasumując, w chwili obecnej może Pan próbować podjąć obronę samodzielnie, a może Pan także zwrócić się do adwokata lub radcy prawego o reprezentowanie Pana interesów i występowanie w charakterze obrońcy.

Źródła:

1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny - Dz.U. 1997 nr 88 poz. 553
2. Ustawa z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń - Dz.U. 1971 nr 12 poz. 114

Nie znalazłeś odpowiedzi na swoje pytania? Opisz nam swoją sprawę wypełniając formularz poniżej  ▼▼▼ Zadanie pytania do niczego nie zobowiązuje.